Het relaas van een 4-jarige jongen voor het slapengaan: 'Mama, ik ben bang van dino’s. Bestaan dino’s echt? Ik vind dino’s leuk, maar enkel alsof, niet echt. Mama wat is zwijgen? En wat is allemaal gezond?'
Alle vragen die in de loop van de dag werden gevormd als stapelwolken, laat mijn zoontje vloeien onder een zachte dons. Wanneer we samen in bed liggen, deelt hij de reflectie en verwerking van zijn dag. Dit is een moment enkel met ons tweetjes, gevuld met liefde en aandacht voor elkaar. Een moment waar ik voorheen snel van af wou zijn om zo snel mogelijk in de zetel te kunnen ploffen, waar ik nu ten volle van geniet en waarvoor ik dankbaar ben dat ik er deel van mag uitmaken.
Het was alsof ik voorheen steeds wachtte op zonnestralen en de schoonheid niet kon zien van elke wolk die passeerde. Het doet me terugdenken aan de tijd dat mijn broer en ik, in plaats van weg te rennen, juist ín de regen gingen rennen en zo voelden dat we echt leefden.
Afbeelding: Istockphoto
Reactie plaatsen
Reacties
Deze taferelen spelen zich ook bij ons thuis af. Leuk geschreven.
Heel mooi verwoord.
Tovert een glimlach tevoorschijn.
Zie het zoooo voor mij.......
Zo mooi en liefdevol geschreven ❤