De hele film beleefde ik vanuit een rollercoaster. Ik zat in mijn stoel, klaar voor de start. Vol verwachtingen die gecreëerd werden door goede kritieken en een topcast, maar ook door mijzelf door nostalgische gevoelens en nieuwsgierigheid naar hoe het het de hoofdpersonages verder zou vergaan zijn na afloop van de eerste Top Gun uit 1986.
Upgrade
Het verhaal bouwt op een rustig tempo op. Zo krijg je de tijd om nieuwe personages te verwerken. Zo heb je Penny Benjamin, gespeeld door Jennifer Connelly, de nieuwe vlam van kapitein Pete “Maverick” Mitchell. Eigenlijk oude vlam, want blijkbaar zouden ze al eens iets gehad hebben samen, maar daar wordt enkel kort over gesproken in de eerste film.
Daarnaast heb je de zoon van Maverick zijn gesneuvelde wingman “Goose”, die ondertussen groot geworden is (letterlijk en figuurlijk, want hij torent boven Tom Cruise uit). Bradley Bradshaw, wordt vertolkt door Miles Teller (gekend van Divergent), volgt zijn vader in de voetsporen en verschijnt in de film als een elite afgestudeerde van Top Gun met roepnaam “Rooster”. Dit personage zorgt voor de draad die de twee films verbindt en brengt vooral een belangrijke emotionele toets.
Er volgt nog een reeks nieuwe kadetten die opgeleid mogen worden door Maverick, met eenzelfde rivaliteit als in de oorspronkelijke film. Maverick moet ze klaarstomen voor een onmogelijke missie.
Dan komt het moment dat je weet dat je je vanaf dan goed zal moeten vasthouden, wánt het zal wild worden. Én het wordt wild. Met een F-18 moet het team het opnemen tegen ultramoderne straaljagers van de vijand. Een hele rit met actie, adrenaline en een zalige portie heroïsme. Met zwetende handpalmen heb ik de cinemazaal verlaten.
.
Reactie plaatsen
Reacties