Iedereen beleeft de zwangerschap en 'het mama worden’ op een andere manier. Sommigen zitten op een roze wolk, anderen zitten op een grijze wolk, nog anderen zitten misschien op een paarse wolk. Bij mij voelde het vaak aan alsof ik op een donderwolk zat, want ik wou iedereen neerbliksemen die tegen me zei ‘geniet ervan'. Met elke blikseminslag de bijwerking van een schuldgevoel, want ik kon er niet van genieten.
Afbeelding: Pixaby
Een nieuw ritme
Het verpletterende verantwoordelijkheidsgevoel, de slapeloze nachten, de avonden heen en weer wiegend stappen (door verborgen reflux, koemelkallergie en ooronstekingen), de maandelijkse doktersbezoeken, de continue zoektocht naar elke oorzaak van het gehuil gepaard gaand met vele pogingen tot troost en de frequente voorziening van voedsel (om de 3 uur 30 min aan de borst met tepelkloven en bijkomend kolven om de melkproductie omhoog te krijgen) vond ik uitputtend.
Het was wennen aan dit nieuwe leven. Dit nieuwe ritme. En een afscheid van een ander leven. Ik vond de momenten om te genieten moeilijk, want ik was stikkapot. En na drie maanden elkaar leren kennen, werd het ritme versneld wanneer ik terug ging werken. Nog minder tijd om op te laden, nog minder momenten samen. Na een vermoeiende dag in een recordtempo (1 uur); eten klaarmaken, eten geven, wassen, pyjama en in bedje steken.
Na al een nachtdienst van lakens verversen, troosten, wassen, eventueel medicatie geven, erop te zitten hebben, de volgende werkdag terug starten met een serieus slaaptekort én hoogstwaarschijnlijk ziek. En een knagend gevoel dat ik er hoofdzakelijk maar was om mijn kind af te zetten en te gaan halen bij iemand anders of dat ik er niet zelf voor kon zorgen als het ziek was.
Kostbare tijd
Mijn man en ik hadden goed nagedacht over het krijgen van kinderen. Vooral omdat we heel realistisch waren over de gevolgen en de impact. Dan denk je ‘er zijn er zoveel die het doen’. Toch was het alsof we het nog onderschat hadden. Of toch zeker het feit hoe we met zo weinig tijd konden zorgen voor een kind, terwijl het juist zoveel tijd kost om ervoor te zorgen.
Ik snap nu wel waarom mensen zeggen ‘geniet er van’. Het lijkt eerder een aanzet tot bewustwording. Geniet er van, want het is een kostbare tijd om je kindjes te zien opgroeien van baby naar kind. Het is een tijd waarin elk kind verlangt naar de liefde en aandacht van zijn ouders. En het geeft ook enkel maar voldoening als je die liefde en aandacht kan geven.
Het is enorm zoeken naar die tijd (zeker in een maatschappij waar alles snel moet gaan) en een goede tijdsverdeling tussen kindjes, relatie, werk, huishouden (en in ons geval verbouwingen), familie en vrienden en (niet te vergeten) zelfzorg. Maar ik heb mezelf een belofte gemaakt. Ik neem mijn gezin niet als vanzelfsprekend en ik ga ervan genieten, zoveel als ik kan.
Reactie plaatsen
Reacties
Hoe heerlijk eerlijk en herkenbaar geschreven. Naast de ‘toevoeging’ van ‘nieuw leven’ is er ook het niet te onderschatten ‘afscheid’ van het leven voor je rol als ouder. Impact van ouderschap is nooit helemaal ten volle in te schatten, wat slaapdeprivatie, machteloosheidsgevoelens, is het ‘goed genoeg?’, volledige afhankelijkheid van een kwetsbaar wezen evenals de spuitluiers, borstvoeding, vertederende momenten, dankbaarheid en veel liefde met jou als individu en je relatie met je partner doet. Je omringen met mensen die jullie koesteren en helpen ‘normaliseren’ van de dagdagelijkse uitdagingen kan steunend/helend zijn. En wat mildheid en lief zijn voor onszelf (easy to Say, I know 🙂).
Al die balletjes in de lucht houden is ook maar ‘over rated’. Dat er af en toe wat (mogen) vallen maakt het leven boeiend 😘.
Wat een sjansaars zijn jullie kinderen dat ze met zulke zelfbewuste en liefdevolle ouders mogen opgroeien!
Met liefs,
Liesbeth